Op 12 juni 2025 was het zover: mijn tocht naar de UK.

Met een vrouw en drie dochters die vooral van bikini en zon-zeilen houden, reikt mijn ervaring op zee vooral tot de Middellandse Zee. Maar dit keer zocht Team Flyer versterking voor een overtocht naar Engeland. En zo kwam ik in de loop. Samen met Jasper Ravesteijn, Jos Beerepoot en Rob van den Akker op de Oya van Rob – een prachtige Elan 340. Niks behelpen!

Na wat vooroverleg en appverkeer meldde ik me, nadat ik Jos en Jasper had opgepikt in Naarden, op woensdagavond 11 juni rond 18.00 uur in IJmuiden. Rob had de boot daar al naartoe gevaren.
Wat een treurig oord is dat trouwens! Ik was er nog nooit geweest, maar had er ook niets aan gemist.

Gelukkig was er genoeg gezelligheid met R&ZV Naarden-leden. Samen met de Lyra, Jeanne, Popeye en de Meeuw gingen we all-you-can-eat sushi eten. Leuk om alle deelnemers te zien en te spreken – en een prima maaltijd voor een lange reis: IJmuiden – Woolverstone (Ipswich), zo’n 140 mijl.
De vooruitzichten waren prachtig: genoeg ruime wind, droog en zonnig. Hoe mooi is dat!

De overtocht

Op donderdag 12 juni vertrokken de eerste boten om 10.00 uur. De “langzaamste” eerst en de Oya als laatste, zodat we min of meer tegelijk zouden aankomen in Woolverstone. Vaak hoor je dat het vertrektijdstip bij zulke reizen belangrijk is vanwege de stroming, maar naar de UK heb je net zo vaak mee- als tegenstroom – dat maakt dus weinig uit. Wat wél meetelde, was dat we ook de rivier de Orwell op moesten. Daar wil je na een lange reis geen tegenstroom meer hebben. Terugrekenend was een vertrek rond 10.00 uur perfect. En zo geschiedde.

Eenmaal buiten besef je pas hoe groot de Noordzee is – en hoe nietig je zelf bent. Grote zeeschepen, windmolenparken waar je uren langs zeilt, en zodra je te dichtbij komt, hoor je al snel via de marifoon: “What are your intentions?”
Je ziet elkaar nauwelijks, dus “samen varen”? Ho maar. Als er iets gebeurt, ben je echt alleen. Zelfs marifoonbereik is beperkt zo ver op zee. Gelukkig hadden we AIS, waarmee we wat boten konden volgen.

Na een paar uur kwamen we de Lyra en de Meeuw tegen. En als je elkaar niet zag, hoorde je soms toch wat via de marifoon. Zo moest iemand plots in het Engels communiceren met een Russische schipper en had het over “backboord”. Toen die ander terugriep “Port, you stupid idiot!” was het lachen geblazen aan boord. Het zijn de kleine dingen die zo’n reis leuk maken.

Wind, golven en kroepoek

Het zeilen was fantastisch. We hadden prachtig weer, de zon scheen en de wind trok lekker aan. We begonnen met 10 knopen, richting de avond toenemend tot 20, met vlagen tot 28 knopen – allemaal uit het noordoosten, dus ideaal naar de overkant.

We waren goed voorbereid: koken aan boord is niet altijd handig, dus ik had thuis nasi gemaakt. Op zeker moment dook Jos de kombuis in en warmde alles op – kroepoekje erbij, heerlijk!

Rond 21.00 uur gingen we over op 4-uurs shifts: vier uur slapen, twee uur schipperen, twee uur matroos. Ik had de hondenshift – naar bed om 8/9 uur, wakker om middernacht. Voor mij prima, want ik slaap altijd goed, ongeacht het tijdstip.

Om 0.00 uur stond ik weer fris en fruitig aan dek. De wind was flink toegenomen: SOG 7 knopen, vlagen 28. Rob en ik aan dek, de wind draaide naar zuidoost – mooi moment voor een gijp. Goed plan, slechte uitvoering. Grootschoot inhalen, gijpen, BAM! De top scheurde uit het zeil. K met peren.

Jos en Jasper uit bed, helpen. Het grootzeil was niet te repareren. Dus opbergen – in het donker, met flinke golfslag. Geen pretje.

Daarna voeren we verder op de genua. Nog steeds lekker snelheid, maar met 70 mijl te gaan op alleen dat zeil en hoge golven word je een soort golfsurfer: veel bewegen, blijven sturen. Met grootzeil snijd je meer door de golven – nu was het hobbelen.

Gevolg: als je net wakker wordt en je onderdeks aankleedt, kun je beter snel richting spiegel… de nasi van de avond ervoor vond een tweede bestemming als voer voor de vissen. Niet ideaal met nog 30 mijl te gaan. Maar goed, lege maag, frisse lucht, horizon: het werkt.

’s Nachts zeilen is magisch. Rustig, bijna stil, en met volle maan nooit helemaal donker. Enorme schepen zijn soms net nachtclubs vol licht, en soms juist nauwelijks zichtbaar – en dan maar hopen dat zij jou wél zien.

Aankomst in Engeland

Rond half twaalf, de meeuwen vlogen al enige tijd links. passeerden we de terminal van Harwich. Ook zo’n troosteloze plek – een soort IJmuiden, maar dan aan de overkant. Gelukkig was de timing perfect: stroom mee de rivier de Orwell op. En wat is het daar mooi! Binnen no-time vergeet je Harwich en vaar je tussen klassieke Engelse heuvels, alsof de tijd heeft stilgestaan. Zon, warmte – heerlijk.

Rond half één meerden we af in Marina Woolverstone. Zeilmaker gezocht en gevonden – wat een service! Hij haalde het zeil op en bracht het een dag later netjes gerepareerd terug.

De andere deelnemers volgden al snel, en rond half vier zaten we met z’n allen op de Lyra met een biertje. Daar passen pas écht veel mensen op 😉.

’s Avonds dineerden we gezamenlijk bij Butt & Oyster in Pin Mill – twintig minuten lopen langs de rivier. Een typisch Engels café-restaurant dat zo uit een aflevering van James Herriot kon komen. Pintje Pale erbij, helemaal top.

Engels avontuur

De insteek van de reis was duidelijk: ontspanning! Lowestoft hadden we vorig jaar al gezien – daar was weinig aan. De omgeving rond de Orwell was veel mooier, dus deze 140 mijl was het dubbel en dwars waard.

De volgende dag deden we het rustig aan. Wat kleine klusjes, wat chillen en met de hele groep wandelen naar Ipswich. Prachtig landschap, maar best een tippel – tien kilometer! Ipswich zelf hoef je niet per se gezien te hebben, maar de havenkom heeft gezellige pubs waar het goed toeven is.

Terug namen we een Ubertje (we waren tenslotte niet op wandelvakantie) en aten ’s avonds bij de Royal Harwich Yacht Club, vlak bij de haven van Woolverstone. Goed eten, goed gezelschap, niet te duur – prima zo.

De terugreis

Zaterdagochtend: tijd om naar huis te gaan. Na een ochtendduik (waar sommigen hardnekkig aan vasthielden) en ontbijt vertrokken de eerste boten rond 12.00 uur.

En hoe mooi kan je het hebben? De wind kwam tijdens de hele terugreis uit zuid/zuidwest – dus wederom ruime wind naar huis! Geen kapot zeil, gewoon gáán. Met STW 7-8 knopen en stroming mee vlogen we met 9 knopen SOG huiswaarts. Heerlijk zeilen met de Flyer-mannen – goed gezelschap!

Ondanks dat de wind ’s nachts wat afnam, kwamen we rond half tien ’s ochtends weer aan in IJmuiden. Na een goede douche en lunch was het tijd om afscheid te nemen. Jasper en Rob voeren de boot verder terug, terwijl Jos en ik de auto pakten.

Tip: parkeer nooit in de haven van IJmuiden – €50 per dag! Uiteindelijk dus nog een verrassing van €150 op de terugweg. Maar ach, het mocht de pret niet drukken.

Volgend jaar gaan we weer op pad. Via België naar de UK.
Wie gaat er mee?