Wouter Versluis over de overstap naar de X-79 DikkieDix: van toeren naar racen, van gemak naar precisie – en van alleen zeilen naar samen winnen.

Wat komt er daarna?

Ooit was ik de trotse eigenaar van een kleine toerzeilboot. Eerst verkende ik de Nederlandse binnenwateren, later groeide ik door naar de Waddenzee, Noordzee en zelfs de Oostzee. Lange zomervakanties op zee maakten plaats voor kortere tochten, en toen ik mijn boot dichter bij huis haalde – van Friesland naar Hilversum – veranderde het zeilen langzaam van ontspannen tochtjes naar fanatieke wedstrijden.

In 2017 verkocht ik mijn toerzeiler en stapte ik met de Marieholm IF Eeve in de dinsdagavondcompetitie van Zeilvereniging Het IJ. Met succes.

Achter de brug

In die tijd lag mijn boot al in Naarden. Na twee jaar Markermeer begon ik ook op woensdagavonden op het Gooimeer te zeilen. Mooie wedstrijden, goede resultaten… en toch bleef er iets knagen. Was dit het? Was het zeilen op handicap écht wat ik zocht? Het lichte weer achter de brug hielp niet mee, en steeds vaker vroeg ik me af: mis ik niet iets?

De kracht van eenheid

Naast de weekwedstrijden voer ik met de Eeve in de eenheidsklasse van de Marieholmvereniging. Ook deed ik mee aan regatta’s onder ORC en zelfs tweemaal aan het Open Zweeds Kampioenschap IF. En telkens weer merkte ik: het eenheidsklassezeilen geeft mij de meeste voldoening. Hier ligt mijn hart. Dat wil ik élke week.

Na vier seizoenen ORC en SW ging de Eeve in de verkoop. Sneller dan verwacht vond ze een nieuwe eigenaar. Ondertussen voer ik mee met de Sixtijn, een X-79 van een zeilvriend. Binnen no time waren we verkocht: dit is onze boot, dit is onze klasse.

Een eigen X

Mijn vaste bemanning was meteen enthousiast. Hans, ooit begonnen als opstapper op de Eeve, was inmiddels vaste kracht aan boord. Toen de stap naar een X-79 dichterbij kwam, werd hij niet alleen bemanningslid, maar ook mede-eigenaar.

In Fredericia, Denemarken, vonden we onze boot: een X-79 die we DikkieDix doopten. Half april sloten we aan bij de al gestarte competitie.

Het contrast met de Eeve was enorm. De X-79 is een totaal andere boot: lichtvoetig bij weinig wind, maar een ontembaar paard zodra het doorwaait. Foutjes worden direct afgestraft, de tactiek wordt intenser, de adrenaline hoger.

De X-factor

We stapten over van een ondertuigde, zware waterverplaatser – waar je nooit te veel zeil voert en het handicapsysteem de strategie bepaalt (zoek vrije wind en vaar je eigen race) –
naar een planerende lichtgewicht bobslee.

Op de X-79 moesten we de juiste zeilvoering bij de omstandigheden ontdekken. De grootschoot werd ineens ons gaspedaal én traction control tegelijk – misschien wel het belangrijkste gereedschap aan boord. Bakstagen, jackstays en bemanningsgewicht bleken het sluitstuk van een bijna eindeloze reeks trimmogelijkheden.

Op de steiger

Elke week verzamelt de groep X-79-zeilers zich op de C3-steiger in Naarden. Er wordt kennis gedeeld, materiaal uitgewisseld, samen geklust en soms van boot gewisseld. Rivaliteit is er zeker, maar kameraadschap wint het altijd. En het mooiste: de vloot groeit.

Resultaat

We begonnen met overleven: veel wind, proberen heelhuids te finishen. Soms zat het tegen – een gebroken helmstok, versleten vallen en schoten die ons midden in de strijd lieten zitten. Kinderziektes die onnodig punten kostten.

Maar langzaam verminderde het aantal fouten. Met af en toe een ervaren opstapper groeide onze routine en kwamen ook de resultaten. Eerst vooral bij licht weer, maar in het slotweekend – met échte poeier in de zeilen – pakten we zelfs de overwinning.

Spijt?

De X-79 is een ouder ontwerp, met een reputatie die soms bedenkingen oproept. Maar onze DikkieDix geeft ons alles wat we zoeken: eenheidsklasse, een leerschool in zeilontwikkeling, een racemachine in licht weer én een vat vol emotie.

Spijt? Geen seconde.